Moeder was al met hem naar de optometrist geweest en het bleek dat er niets aan de hand was met zijn ogen.
Maar gelukkig heeft moeder het er niet bij laten zitten en wilde ze graag dat ik eens naar zijn ogen zou kijken.
Het viel me gelijk al op dat hij heel dicht met zijn neus boven het papier hing. Volgens de optometrist was dat gewoon omdat hij het dan beter kon zien ????????
Bij mij gingen er gelijk al een aantal alarmbellen rinkelen. Als je iets goed kunt zien, hoef je er juist niet zo boven op te zitten. Allereerst heb ik eens bekeken hoe het zit met het volgen van zijn ogen. Moeder en ik schrokken daar wel van. We zagen zijn ogen wegschieten. Het lukte hem niet om een potlood te kunnen volgen. Verder viel vooral op dat hij maar een klein gezichtsveld heeft. Zodra ik iets te ver aan de zijkant kwam met het potlood, zag hij het niet.
Dit betekent dat hij in het dagelijks leven ook niet veel ‘vanuit zijn ooghoeken’ ziet. En dit is juist zo belangrijk om ook gevaar aan te zien komen.
Daarna hebben we verschillende testen met de bioptor gedaan en ook nu bleek dat zijn ogen echt moeite hebben om samen te werken.
Hij was doodmoe na een paar testen voor zijn ogen.
Lezen en alle dichtbij-taken op school kosten hem zoveel energie, dat hij graag even afdwaalt met zijn ogen, juist om zijn ogen te ontspannen. En dat wordt dan weer gezien als concentratieprobleem. Nee, het helpt hem juist om te kunnen ontspannen na die enorme inspanning.
We gaan stap voor stap aan de slag met oogoefeningen in combinatie met reflexintegratie oefening.
Met toestemming van zijn moeder mag ik dit beschrijven. Zij geeft aan dat als je twijfelt of er iets is met de ogen van je kind, ga dan op zoek en laat je niet te snel afschepen.